Superlative Bolivia!

´A place of mind-boggling superlatives, landlocked Bolivia really packs a punch. The hermispere´s highest, most isolated and most rugged nation, it´s also among the earth´s coldest, warmest and windiest spots with some of the driest, saltiest en swampiest natural landscapes in the world. It´s a land of paradoxes: South America´s poorest country, Bolivia is the richest on the continent in natural resources. But the superlatives don´t end here. Over 60% of the population claim indigenous heritage, including Aymara, Quechua and Guarani, making it South America´s most indigenous country.`

Ben niet bang, mijn waarbenjij gaat nu gewoon verder in het Nederlands. :)
Maar dit is Bolivia volgens de Loney Planet. Om jullie een beetje een indruk te geven wat je over een land kan lezen in de Loney Planet voordat je het land daadwerkelijk binnenstapt.

Ik heb een hoop ´superlatives´ (grootste, hoogste, warmste, koudste, heftigste..enz) van Bolivia mogen bewonderen.
Zo begon mijn trip door Bolivia in La Paz. Volgens boeken, mappen, kaarten, juffen, reizigers en al het andere volk de hoofdstad van Bolivia, maar volgens de Bolivianen zelf slechts een grote stad. Voor hen is Sucre de hoofdstad. Maar anyway, dit was al een bijzondere stad om te bezoeken! Het ligt op 3800 m hoogte en het heeft wonderbaarlijk veel hoogbouw. Qua stad vond ik het niet een hele mooie stad. Maar het lag op een super mooie plek, midden in de Andes dus omringt door prachtige gebergten. Vanuit een viewpoint had je dan ook een goed uitzicht over de stad.
Rondom La Paz was vanalles te zien en te doen. Een must do was de ´Death Road´. We stonden startklaar om 8 uur in de morgen, op 4700 m hoogte om in 64 km 3600 m naar beneden te fietsen. Fietsen hoefde we trouwens niet te doen.. REMMEN!!! De death road wordt zo genoemd, omdat het de gevaarlijkste weg van Zuid-Amerika was (met de nadruk op WAS, hij wordt nu alleen door gekke fietsers gebruikt..) Er zijn heel veel ongelukken gebeurd met bussen en vrachtwagens die voornamelijk bestuurd werden door zatte chauffeurs en één foutje op de weg of je valt zo recht naar beneden de afgrond in. Geen alcohol dus voor mij dus de avond ervoor.. De weg wordt nu niet meer gebruikt, er is een nieuwe asfalt weg aangelegd. Daar mochten we dan ook de eerste 20 km over naar beneden. En dat was voor mij het engste stuk! Want dat ging echt hard, en de weg lag vol met gravel, en remmen was dan niet zo´n goed idee.. ben voor mijn gevoel de bochten omgevlogen..brrr!!! Scary scary. Eenmaal op de Death road zelf, heb ik goed gebruik gemaakt van mijn remmen. Zo erg dat ik daarna amper een biertje vast kon houden! Gelukkig was het erg mistig onderweg, zodat de diepe afgronden nauwelijks te zien waren.

Een andere ´superlative´ was Lake Titicaca, het grootst-hoogst liggende meer ter wereld. Dit meer ligt voor een gedeelte in Peru (Titi) en voor een deel in Bolivia (Caca). Ik heb alleen de Bolivaanse kant bezocht, met het aangrensend dorpje Copacabana. Vanuit daar kon je met de boot naar Isla del Sol (het eiland van de zon). Samen met Judith en de Australische Kim hebben we op een, hoe kan het ook anders, een heerlijke zonnige dag dit eiland overgelopen. En dat was prachtig! Het zou een wandeling zijn op 4000 m hoogte en van een paar uur om van Noord naar Zuid te lopen. We hebben er uiteindelijk de hele dag over gedaan! Het was zo prachtig mooi, dat je op elk mooi uitzichtspunt even wilt genieten van het uitzicht. Ook de nacht hebben we nog doorgebracht op dit eiland om de zons- ondergang en opkomst te kunnen zien.

Na Lake Titicaca heb ik voor een paar dagen afscheid genomen van Judith, die wilde graag nog even terug naar Cusco en ik wilde nog een trekking doen ergens in Bolivia.
En dat was ook een ´superlative´! Mijn zwaarste trek namelijk..! Ik ben naar Sorata gegaan, heb daar meteen bij aankomst een Frans koppel en een Canadees ontmoet en heb in 5 min. besloten om met hun mee te gaan met een trekking naar Laguna Glacial. In de Loney Planet stond alleen: Laguna Glacial: a three day high altitude trek (5100m). That was it. Verder wist ik er niks over, had ik me er niet over ingelezen en had ik geen research gedaan.
En dat heb ik geweten! KILLING! We begonnen dag 1 op 2500 m hoogte en we liepen in 7 uur naar 4600 m hoogte. Omhoog, omhoog, omhoog. Eenmaal daar kwamen we aan bij een meer waar we zouden overnachten. Niemand had een tent bij zich, dus die hadden we gehuurd. Toen we de spullen zagen, vroegen we ons al af waar de tenten zouden zijn.. maar dat zou wel goed komen. Toen we eenmaal de spulllen gingen uitpakken kwamen daar twee hele kleine zakjes tevoorschijn. De tenten! Haha dit waren van die iniemienie tentjes die je vroeger had om in te spelen! Naja, het was wel lekker knus en warm, dat scheelde in die kou! Tijdens het eten van de rijst met tonijn vroeg ik hoelang we de volgende dag zouden lopen. Dit was ongeveer 5 uur. Ooow prima dacht ik! Maar toen wist ik nog niet dat het 5 uur omhoog klauteren was over stenen en rotsen totdat we bij het meer waren. We zouden de tenten laten staan, dus daarna moesten we nog 4 uur terug naar beneden klauteren!
En dit was de dag waar ik niet op voorbereid was.. Gelukkig had ik nog wat coca snoepjes in mijn tas voor de hoogte. Echt stapje voor stapje gingen we omhoog. En na 3 stapjes was ik al moe..! Dan merk je echt dat je super hoog zit en dat de zuurstof in de lucht opgevreten wordt door de bergen ofzo. Er kwam maar geen eind aan, en dat klimmen en klauteren over die rotsen is voor mij ook geen dagelijkse bezigheid. Oh wat was ik blij toen we eindelijk bij het meer waren! En het was zeker de moeite waard!! Dus ik ben uiteindelijk super blij dat ik het gedaan en gehaald heb! :)

Ik kon wel even een dagje gebruiken om bij te komen, Judith zou ik weer meeten in La Paz en samen zijn we met de nachtbus naar Sucre (de witte stad) gegaan.
Ook dit was weer een hele happening. Ik werd s ochtends wakker in de bus, die ineens stil bleek te staan. Maar dat was zo erg nog niet. Het bleek ook dat de hele bus leeg was! Er zat niemand meer in..! Nadat eindelijk Judith ook uit een diepe coma wakker werd, kwamen we erachter dat er een blokkade was van vrachtwagens op de weg die al een aantal dagen aan de gang was. We zouden vanaf hier moeten lopen tot Sucre. Oke, dat doen we dan maar! Dus, we zijn gaan lopen en lopen en lopen tussen de vrachtwagens door. Het was een hele happening. Locale mensen liepen met kruinwagens om spullen van andere mee te nemen. Na een uur lopen met al onze spullen konden we dan gelukkig een taxi nemen naar het centrum van Sucre.
Sucre is een mooie en knusse stad. Na een paar dagen heb ik hier afscheid genomen van Judith, die ging richting Rio de Janeiro om haar vlucht naar huis te halen.. En dan is het ineens heel erg raar om na ongeveer 9 weken samen weer alleen verder te gaan. Alleen ben je overigens nooit, want op elke nieuwe plek ontmoet je weer nieuwe mensen. Dus na Sucre waren daar weer nieuwe mensen en weer een ander´superlative´ namelijk: Potosi, de hoogst liggende stad ter wereld! Hier vind je de mijnen, waar Bolivianen voor heel weinig geld heel hard en veel werken in een ongezonde omgeving. Ik had een hele smerige stad verwacht, maar eigenlijk is Potosi door de mijnen ook een hele rijke stad. Dus smerig was het toch niet! Voordat ik naar Potosi ging wilde ik heel graag de mijnen bezoeken. Maar eenmaal daar is mijn gedachte er een beetje over veranderd.. het voelde voor mij niet goed om daar die mijnen in te gaan en wetende dat ik er weer uitkom en er niet meer terug in hoef. De mensen die daar werken, doen dat dag in dag uit. Ze worden niet ouder dan 40, werken in een verschrikkelijk claustrofobische en ongezonde omgeving en verdienen belachelijk weinig voor hetgeen wat ze uit die mijn halen (oa zilver). Dus uiteindelijk heb ik het bezoekje aan de mijnen overgeslagen. Daarvoor in de plaats ben ik wel naar het zilver museum geweest en naar een locale karaoke-discoteca, wat bijzonder vermakelijk was!

Mijn laatste ´superlative´ in Bolivia waren de Zoutvlaktes! Eindelijk, na jaren hiernaar uitgekeken te hebben, was dit een van mijn hoogtepunten van mijn reis.
De zoutvlaktes van Bolivia zijn de grootste ter wereld. En rarara wat ligt daar.. geen sneeuw, maar zout!
Ik heb een 3 daagse tour gedaan met een jeep over deze zoutvlaktes en een national park wat eraan grenst. Het waren 3 super dagen, met een hele leuke groep mensen, mooie natuur en geweldige foto momenten. Vooral de perspectief foto´s op de zoutvlaktes waren onderhand een dagbezigheid! Ik kan hier heel veel over vertellen over al dat prachtig moois wat ik er heb gezien, maar ik denk dat de foto´s hiervan genoeg zeggen! Ik heb daar trouwens ook mijn koudste ochtend mee mogen maken.. om 7 uur ´s ochtends, op 5000 m hoogte bij de geizers! Onwijs koud maar geweldig spectaculair.

Vanuit Bolivia ben ik Chili ingestampt met mijn paspoort. En ik ben er 4 dagen later alweer uitgestampt... Het plan was om meer van Chili te zien, maar qua tijd en handigheid, was het toch makkelijker om weer door te steken naar Argentinie. En daar zit ik nu!
Ik heb in Chili nog een paar hele leuke dagen gehad. Ik zat 4 dagen in San Pedro de Atacama. Een klein plaatsje in de middle of nowhere in een groot en droog woestijnachtig gebied.
Hier heb ik eindelijk mijn zandduin weer gevonden om te sandboarden! :) Dit keer met instructie en goede sandboards, zat nu iets minder onder het zand!
Ook heb ik twee dagen een fiets gehuurd en zijn we naar een zoutmeer gefietst waar je in kon drijven (heel bijzonder) en de tweede dag zijn we door een prachtig park gefiets. De natuur van beide dagen was trouwens echt totaal anders! Van enorm plat naar bijzondere gebergten.

Of ik nog terug ga naar Chili hangt een beetje af hoe leuk ik Argentinie ga vinden! Ik ben nu van plannen maken afgestapt, want die wijzigen bij mij zelfs op het busstation als ik een kaartje voor de bus wil kopen en dan uiteindelijk toch een kaartje koop voor een andere bestemming. Dus voortaan beslis ik pas op het busstation waar ik naartoe wil! ;) haha, werkt denk ik toch beter!
Maar ik zal mijn best doen om op 26 juli op Sao Paolo airport te staan, dat moet wel lukken!

Als ik nu terug kijk op Bolivia was dit echt het mooiste land waar ik tot nu toe geweest ben. Het is super veelzijdig, er is onwijs veel te zien en te doen en het heeft een prachtige natuur die in elke hoek van het land weer anders is. Ook het reizen door Bolivia vond ik geweldig. Iedereen had me onderweg voorbereid op slechte wegen en slechte bussen. Maar eigenlijk vond ik het reizen met lokale kleine en simpele bussen het leukste aan het reizen in Bolivia. Reizen in een grote touringbus past niet in een arm land zoals Bolivia.
Nu mag ik genieten van Argentinie met zijn luxe (en dure!!) tourbussen, de heerlijke wijn, de late en lange avonden en wederom weer de prachtige natuur.
En dat ga ik mooi nog even doen! Ik hoop dat jullie ondertussen in Nederland ook volop kunnen genieten van de zon!

Lieve groetjes,
Maaike

En hier de link naar de foto´s:
(Ga maar zitten voor de hoeveelheid foto´s Bolivia.. dat bedoelen ze dus in de Loney Planet met: Bolivia is the richest on the continent in natural resources )
https://plus.google.com/photos/103914374453922019086/albums/5754445658572086705?authkey=CKOx8sXj1_r97AE
https://plus.google.com/u/0/photos/103914374453922019086/albums/5756607929443352881?authkey=COuKvubZnu-5uAE